Op reis

Op reis met de diagnose MS. Hoe doe je dat? Ik heb geen idee, want ik heb het nog nooit gedaan. Vakantie, een week lang in 30 graden met boeken aan het zwembad, in een all inclusive hotel, met hier en daar een enkele excursie om de omgeving te verkennen… dat ken ik wel. Daar geniet ik enorm van! Dat zijn de momenten waarop ik echt ontspan en oplaad. Maar twee weken lang naar een ander werelddeel, elke dag iets of meer op de planning en verschillende plaatsen aandoen, dat is iets wat ik nog niet ken. Niet met de diagnose MS. Dus dat is wel eventjes spannend.

Is deze reis haalbaar?

Toen we een jaar geleden besloten om deze reis te maken, heb ik me wel even afgevraagd of dit wel haalbaar is voor mij. Maar wat zeggen ze? “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”. En néé, dat is géén uitspraak van Pipi Langkous, zoals velen beweren. Van wie het wel een uitspraak is, weet ik niet, maar diegene heeft wel gelijk. Misschien kan ik meer dan ik denk.

Ja, ik ben ziek. En ja, het hebben van MS is doorlopend. Maar om dan maar de hele tijd af te wachten en geen risico’s te nemen, dat is niks voor mij. Het enige wat ik kan doen, is me zo goed mogelijk voorbereiden. Trainen met wandelen. Goede schoenen kopen en inlopen. Zorgen dat m’n medicatie op orde is, net zoals mijn medische gegevens, belangrijke telefoonnummers bij de hand, etc. En mezelf kennende zal ik ongetwijfeld wat vergeten. Ik zal sowieso tegen iets aanlopen als ik eenmaal daar ben. Maar ja, dat zien we dan wel weer.



In mijn hart sluiten

Waar ik me meer druk om maak, is hoe het mentaal zal gaan. Ik ben geboren in India en geadopteerd toen ik vijf maanden oud was. Geadopteerd zijn, brengt veel struggels met zich mee. Begrijp me niet verkeerd, ik ben bij ontzettend lieve ouders terecht gekomen. Maar er mist iets. Van binnen. En dat is een gevoel dat je niet kan omschrijven.

Het afvragen wie je bent, waar je vandaan komt, wat je roots zijn, of je gegevens wel kloppen. Vragen die onbeantwoord blijven. Het verscheurd. En nu ga ik terug naar m’n geboorteland. Ik ben eerder terug geweest, in 2005, maar dat was een ander moment in mijn leven en een periode die ik geblokkeerd heb. Ik ga niet terug om te zoeken naar mijn familie. Ik ga terug om mijn geboorteland, dat net zo goed deels is van mij als de Nederlandse ik, hopelijk opnieuw in mijn hart te kunnen sluiten. Ik hoop dat dat lukt.



Dus, nog een maandje en dan is het 9 oktober en vlieg ik naar India. Het wordt een reis met fysiek en mentaal uitdagingen. Maar bovenal een reis waar ik ongelofelijk veel zin in heb. En dat gevoel overheerst enorm.


Groet Girija