“In tegenstelling tot de verwachting van veel mensen, is verslaving een chronische ziekte. Jelle neemt ons mee in zijn verslavingsverhaal en hoe hij bouwde aan zijn herstel.“

————-

Meivakantie 2024, exact 9 jaar na mijn diagnose: verslaving.


Verslaving zie ik als een chronische ziekte. Als je niks doet aan de ziekte verslaving, dan kan je volgens mij op 3 plekken terecht komen; in de goot, in de gevangenis of in het graf. 

Want het is niet alleen een chronische ziekte, maar ook een progressieve ziekte. 
Gelukkig kan ik nu zeggen dat ik al 9 jaar in herstel ben, geen terugval heb gehad én bied ik nu andere lotgenoten en hun omgeving hulp, middels coaching en begeleiding. 

Maar om op dit punt te kunnen komen heb ik vele hobbels en drempels gehad.


Dit startte na het uitkomen van mijn verslaving, in mijn geval een gokverslaving. 
Mijn verslaving had natuurlijk een opbouw, van zichtbaar en eerlijk gedrag over gokken, wat sociaal ´geaccepteerd´ was, naar onzichtbaar en oneerlijk gedrag over gokken. 
Ik dacht niet dat ik een gok probleem had uiteindelijk… Nee, ik had financiële problemen.

De tijd drong…


Daarvoor ging ik langs bij mijn collega, in de hoop dat we samen mijn financiële problemen konden oplossen. De tijd drong, want mijn vriendin was op dat moment 38 weken zwanger én ons nieuwbouwhuis zou over 2 weken worden opgeleverd. En ik had niet alleen persoonlijke schulden, ik had ook een gedeelte van ons bouwdepot vergokt. Wellicht als je dit nu leest als niet-verslaafde, dan denk je ‘die is niet goed bij zijn hoofd’. En dat klopt, ik was ziek, ik was actief verslaafd. Ik was grenzeloos, mateloos, ik loog, bedroog en manipuleerde.

Wanneer ik dit op schrijf, doet dit nog steeds pijn. Want, zoals ik er nu naar kan kijken, die financiële schulden, die zijn niet het probleem, die zijn niet het ergste. Toen keek ik, en ook mijn omgeving, er wel zo naar. En dat is logisch, ik had 33.000 euro schuld, een immens bedrag. Én zeker in mijn situatie met een baby en nieuwbouw huis op komst een heel groot probleem. Gelukkig hebben mijn ouders garant gestaan voor de schuld en heb ik in 3 jaar mijn schuld kunnen aflossen bij hen door een strak terugbetaal plan.

Onzichtbaar probleem

Maar zoals ik al zei, die financiële schulden, dat is niet het probleem. Het probleem was mijn ziekte, mijn gokverslaving én het gedrag wat ik daarbij ‘onzichtbaar’ heb laten ‘zien’. Het vertrouwen was weg, mijn relationele schuld was een veelvoud van mijn financiële schuld. Doordat mijn vrienden en familie achter mij bleven staan en ons als gezin ondersteunden, kon ik mij richten op mijn herstel.


Ik ging naar de AGOG (Anonieme Gokkers Omgeving Gokkers), ging in therapie als ook relatietherapie. 
Door niet te gokken en structureel tijd en energie te steken in mijn herstel, kon ik bouwen aan mijn eigen emotionele schade. Ik was er namelijk zelf ook goed ziek van. Mijn ego, zelfvertrouwen, zelfbeeld, eigen waarde, plezier en zin etc. kregen een enorme tik. Dit kostte mij veel tijd om weer op te bouwen.

Tijd heelt, is in die zin zeker waar. Maar in die tijd deed ik wel hetgeen nodig was om in herstel te kunnen blijven van de chronische ziekte verslaving. 

Nu 9 jaar later zijn mijn vriendin en ik nog steeds bij elkaar en hebben we inmiddels 3 kinderen. Mijn oudste is dus letterlijk de belichaming van mijn herstel én wat voelt het goed dat ik nooit heb gegokt mét kinderen. 


Toch zie ik mezelf nog steeds als verslaafde, maar ben ik nu in herstel en niet actief verslaafd. Ik bezoek nog regelmatig meetings van de AGOG, heb nog steeds controle en beheer op mijn financiën. Tegelijkertijd weet iedereen van mijn verslaving af en probeer ik anderen te helpen. Ik geloof erin dat dit bijdraagt dat ik nog een lang en gelukkig leven. Ik lijd niet meer aan mijn verslaving, maar ik leid mijn leven mét de chronische ziekte; verslaving. 

Wil je een reactie achterlaten op de blog van Jelle? Scroll naar beneden en plaats je berichtje!