Hey allemaal,

In mijn voorstel blog heb ik wat verteld over het krijgen van mijn diagnose en ziekteverloop tot aan afkeuring.
Mocht je deze blog nog niet gelezen hebben, check hem even via dit linkje.

NIET GOED GENOEG ZIJN

Nu ik een paar jaar afgekeurd ben, kijk ik met gemengde gevoelens terug naar de laatste jaren.
Want jeetje wat ben ik mezelf kwijt geraakt. Ik kijk met verbazing terug naar hoe ik mezelf volledig heb uitgeput. Proberend mezelf staande te houden omdat ik bang was mijn baan te verliezen. En anderzijds omdat ik bang was voor de mening van anderen. En dat wilde ik koste wat kost voorkomen. Want stel dat ze iets over me zouden zeggen? Dat ik niet goed genoeg zou zijn.

Dit thema is de laatste jaren regelmatig voorbij gekomen, niet goed genoeg zijn. Het zit er bij mij al vanaf jonge leeftijd in, een onzeker karakter en een behoorlijk minderwaardigheidscomplex. En daardoor leef ik met de overtuiging niet goed genoeg te zijn. Hierin kon ik mezelf ook lekker naar beneden halen, door er grapjes over te maken. Want met humor was alles weg te poetsen natuurlijk. 

Zolang ik dit maar niet serieus hoefde te doorvoelen, dan was het oke. 

Ik kom redelijk zelfzeker over en omdat ik mijn mondje bij heb, denken mensen vaak dat ik een sterk persoon ben. En dat ben ik zeer zeker, maar toentertijd alles behalve. Op het moment dat mijn lichaam me in de steek liet, toen werden al deze overtuigingen aangeraakt en eigenlijk weer bevestigd, zie je wel……

Dit is natuurlijk even kort door de bocht uitgelegd. Er zijn meerdere situaties geweest in mijn leven waardoor deze gevoelens voor mij bevestigd werden waardoor ik zelf ben gaan geloven minder te zijn dan een ander. Ik was te dom, te lelijk, of te dik en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ik dacht oprecht ik ben gewoon zo, dit is de aard van het beestje.

OVERTUIGINGEN

Zo leven wij allemaal met bepaalde overtuigingen. Meegekregen vanuit onze ouders en opvoeding, door het beeld van de maatschappij, je sociale netwerk enz. En vooral de dingen die je eigen gemaakt hebt in je hoofd.

Ik weet nog dat ik vaak zei tegen een vriendin, ik weet niet meer wat ik zelf wil, wie ik ben en wat ik moet. Hoe kan dat nu? Je kent jezelf toch het beste? Hoe moet het dan, als ik het zelf niet meer weet?

Inmiddels weet ik dat je gedachten slechte raadgevers zijn. Vanuit je gedachten, oftewel verstand/ego is alles gebaseerd op angst. Angst uit het verleden, angst voor de toekomst. Wat als? Moet ik dit wel doen? Ik kan dit niet, ik weet niet hoe het moet, ik ben niet slim genoeg.
Hoe meer je luistert naar deze gedachtes, hoe gekker jij jezelf kunt maken. Je loopt een hoop moois mis, omdat je het niet aan durft te gaan vanuit angst. 

Ga niet zeggen ‘ik heb zulke gedachten niet’, want iedereen heeft ze, dat maakt jou juist mens.

Ieder mens leeft vanuit zijn ego. De kunst is leren niet mee te gaan in die gedachten, geef aandacht aan wat er is maar neem het niet altijd te serieus. Probeer te leven in het hier en nu, nu op dit moment is alles wat telt.

Ook het omgaan met emoties was iets wat ik leren moest, en waar ik nog steeds lerende in ben. Ik ben wat dat betreft zoals ik het noem een wegloper, niet praten over emoties en ze snel wegstoppen. Afleidend en vermijdend gedrag vertonen, zodat je maar niet aan die emoties hoeft. Ik hield mezelf liever stoer en rechtop. Wat natuurlijk alles behalve stoer of sterk is, want je kropt alles op met alle gevolgen van dien. Het zorgt voor lichamelijk en mentaal ongemak, wat steeds verder een beetje oploopt.

Totdat de bom barst, en die is bij mij flink gebarsten.

Achteraf gezien vind ik het bizar, hoe lang ik in deze omstandigheden ben doorgegaan.
Jaren aan een stuk, waarin ik telkens een beetje aftakelde zonder het door te hebben. Of vooral niet willen zien, denk ik nu. En de enige die daar wat aan kon doen was ikzelf, ik heb mezelf letterlijk kapot gemaakt. En dat is best confronterend om te zien.

PERSOONLIJKE GROEI EN ONTWIKKELING

Gelukkig heb ik de afgelopen jaren veel stappen vooruit gemaakt. Ik heb psychische hulp gehad, en heb veel zelf gedaan op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Waar ik uiteindelijk nog het meeste aan gehad heb.
Toen ik me eenmaal bewust werd van welke (onbewuste) overtuigingen ik had kon ik ze opmerken. En er zo daadwerkelijk wat mee gaan doen. En dat voelde als een enorme bevrijding. Ik had zelf de regie over mijn gedachten/ego. Ik bepaalde hoe ik daar mee om ging, en of ik het serieus nam.

Sindsdien ben ik gebleven op het pad van persoonlijke ontwikkeling, het is heerlijk om jezelf echt te leren kennen en je los te maken van patronen die jou niet (meer) dienen.

Dat gaat met vallen en opstaan, maar het is een geweldige reis die ik iedereen kan aanraden. Want wat zijn wij als mens enorm geprogrammeerd. Ik zie het dagelijks om me heen, met welke overtuigingen mensen leven. En hoe ze zichzelf naar beneden kunnen halen. En dat raakt me, want het is enorm herkenbaar en niemand hoeft zich zo te voelen.

Ik zie mensen verdwalen in verslavingen, of het nu gaat om kopen van mooie spullen, verslavingen naar de liefde of drank en drugs. Eigenlijk komt alles voort uit onbewustzijn. En het niet aan willen gaan van je eigen ontwikkeling.

Ook ik ben absoluut niet heilig, ik leer nog iedere dag en werk iedere dag aan mezelf. Maar het stukje bewustzijn is er wel, en daar ben ik dankbaar voor. Want daardoor weet ik dat ik het zelf in de hand heb.

Ik hoop vooral mensen hiermee wakker te maken, ga eens oprecht en eerlijk met jezelf zitten. En kijk wat je tegenkomt.

Soms is het goed hier hulp bij te zoeken, omdat je ook blind kunt zijn voor bepaalde patronen en overtuigingen. Het is vaak zo normaal geworden. Maar geloof me wanneer ik zeg dat er nog veel mogelijk is. Hoe somber of depressief jij je ook voelt, je moet er alleen wel wat voor doen. Zelfzorg is hard werken, en iets waar je dagelijks mee bezig bent. Anders verval je snel weer terug in je oude patronen, die ben je immers jarenlang al zo gewend. Die voelen veilig.

RUST IN JE HOOFD VINDEN

Ik probeer dagelijks mijn brein te blijven trainen, zodat ik over het algemeen rustiger ben. En met trainen bedoel ik dan echt de rust in mijn hoofd vinden. Door bepaalde activiteiten uit te voeren, die mijn hoofd tot rust brengen. Die ervoor zorgen dat ik bezig ben met hetgeen wat ik aan het doen ben, zonder te veel na te denken. Oefening baart kunst en soms moet je echt wel een tijdje oefenen voordat je verbetering opmerkt.

Denk aan meditatie, dit heeft maanden bij mij geduurd eer dat het er een beetje dagelijks in zat. En ook even geduurd voordat ik opmerkte dat het werkte voor mij. Zo was ik op een dag bezig met mijn ochtendroutine, en ineens merkte ik op dat ik niet aan het piekeren was. Piekeren over van alles wat ik nog zou moeten doen, wie ik nog moest appen of bellen, wat er in de agenda stond. Je herkent dit vast wel.

Ik kreeg meer rust in mijn hoofd. En hoe meer het brein getraind wordt, hoe vaker het vanzelf wat rustiger is.
Bizar om te merken, en het geeft natuurlijk nog meer motivatie.

Zo probeer ik ook te tekenen, kleuren of schilderen, omdat je hier mentaal ook van tot rust komt. Zeker wanneer je aan het kleuren bent dan heeft jou brein geen ruimte om na te denken. Want je bent bezig met kleuren. Een fantastische manier om je brein te trainen.

Zo is er heel veel mogelijk. Denk er eens over na, wat zou voor jou werken?

Waarmee train jij je brein om rust te creëren, en dan geen televisie, spelcomputer en dat soort dingen. Want die zorgen nog steeds voor prikkels. Wat voor mij heerlijk werkt is naar buiten, de natuur in. En dan vooral op de mindere dagen. Wanneer ik bijvoorbeeld mentaal flink moe/overprikkeld ben.

Wel moet ik mezelf dan echt een duwtje geven. Want mijn ego blijft liever thuis. Die vind dat ik te moe ben, te pijnlijke benen heb, of dat het te koud is, of dat ik heel zielig ben omdat ik zo overprikkeld ben.
Heerlijk hoe dan soms die slachtofferrol naar voren komt. Ik lach erom en luister niet meer naar dat ego. Dikke doei ik ben naar buiten! Juist even dat hoofd tot rust brengen… Ik kom altijd voldaan weer thuis. En met een beetje mazzel met een mooie foto.

Ik kan nog uren doorgaan over dit onderwerp, er is nog zoveel wat ik wil en kan vertellen. Maar voor nu laat ik het hier even bij. Hopelijk hebben jullie wat aan het lezen van mijn blogs, laat het me vooral weten. Dat zou ik onwijs tof vinden.

Liefs Heidi

Wil je een reactie achterlaten op de blog van Heidi? Scroll naar beneden en stuur een berichtje!

Schrijfster Heidi van Vugt

Geschreven door Heidi

Hoi, ik ben Heidi, 40 jaar en sinds 2010 heb ik de diagnose ms. In mijn blogs vind ik het belangrijk om bewustwording te creëren omtrent chronisch ziek zijn. Maar ook om mensen te helpen/motiveren hun weg te vinden in dit soms enorme doolhof. Ik ben een enthousiast, en sociaal persoon. Ik ben lekker gebekt, houd van een geintje maar kan ook enorm chaotisch en streng voor mezelf zijn. Samen met mijn fretje Finn woon ik in het gezellige Brabant. Fretten zijn mijn grote passie. Daarnaast ben ik dol op de natuur en dieren. Ik ben ook regelmatig op pad met mijn camera of verrekijker. Ondanks de ziekte ms sta ik positief in het leven, en geniet nog van vele dingen.