India
Dit had een blog moeten worden vol positiviteit, omdat ik bijna naar India zou gaan (zie vorige blog). Zou gaan ja, want mijn reis gaat niet door. De reis waar ik zo naar uit had gekeken. Waar ik in mijn hoofd al een paar jaar mee bezig ben en in de praktijk een jaar. Om dit samen met mijn broertje te doen. Naar ons geboorteland, wij samen. Het is niet in woorden uit te drukken hoeveel dat betekent en hoeveel dat met me doet.
Natuurlijk waren er ook spanningen. Zou alles wel goed gaan, heb ik alles geregeld? Hoe reageer ik op het land dat iedere dag zo’n groot deel van me is? Maar hoe dichter bij de vertrekdatum kwam, hoe meer de spanningen verdwenen en er ongelofelijk veel zin voor in de plaats kwam.
En dan ineens sta ik in standje ‘overleven’…
Anderhalve week voor vertrek wordt onze vader opgenomen in het ziekenhuis. Wegens privacy wil ik daar niet te veel over kwijt, maar we waren er op tijd bij. Hij is gelukkig weer thuis en naar omstandigheden gaat het goed met hem. In diezelfde week kreeg ook mijn broertje een medische diagnose. Zo erg dat hem verboden werd naar India te gaan, want de kans was groot dat hij het niet zou kunnen navertellen als hij ging. Dit is natuurlijk ontzettend heftig. Je komt in een modus terecht van overleven en zorgen voor iedereen, alles regelen, vrienden en familie op de hoogte houden. En dat is veel voor iemand die al elf jaar met een energiebeperking leeft.
Mijn droom uiteengespat… voor nu
Uiteraard zijn we blij dat zowel m’n vader als m’n broertje er nog zijn. Uiteraard gaat gezondheid voor alles. Uiteraard loopt India niet weg. Uiteraard kunnen we daar naar toe als alle medische shit onder controle is. Maar dat neemt uiteraard niet weg dat een droom uit één is gespat. Een droom waar we, dag in dag uit, met elke vezel zo enorm naar toe hebben geleefd. En dat die droom uit één is gespat is k#t. En doet pijn.
Wil je een reactie achterlaten voor Girija? Scroll naar beneden en laat je berichtje achter.
Recente reacties